Weekendje aan zee, Wenduine en Damme
Zondag
“Geeft niet meneer, kom maar binnen!” wenkte de uitbaatster van de Soetkin ons naar binnen! De Soetkin is een prachtige brasserie direct rechts als je Damme binnenwandelt!
“Ja maar onze wandelschoenen en Luca dan… ” wees ik naar Marleen die met Luca buiten stond te wachten.
We kwamen net terug van een prachtige wandeling in en rond Damme. We hadden het weekend wel uitgekozen! De wind, wat zeg ik de storm, met niet aflatende rukwinden, de striemende regen, hadden van sommige stukken van de ‘Damse vaart-wandeling’ een circuit gemaakt van plassen en gevallen takken! Bij het begin van de wandeling ging Luca, wijzelf uiteraard ook, nog behoedzaam tussen de plassen door laveren …. Na een tijdje, en Luca zat daar duidelijk niet mee, liep hij gewoon door de plassen kleine sprongetjes makend over de takken die door de storm verspreid waren over het pad.
Je kan je de staat van onze schoenen en Luca zijn pootjes wel inbeelden!
Oh ja, misschien is enige verduidelijking hier op zijn plaats, Luca is onze 10-jarige wit-bruine border collie, met sproeten op zijn neus en gemiddeld langharig. Die sproeten op zijn neus verhogen zijn knuffelgehalte blijkbaar, “Mogen we hem aaien? Hij ziet er zo schattig uit meneer!”. Ik ben altijd blij dat er geen grammetje kwaadheid in onze Luca schuilt! Zeker niet naar de vele kindjes toe, die, als wij even niet opletten, ongevraagd over zijn kopje wrijvend ons aankijken en vragen: “hij doet toch niets hè?”! “Nee nee, Luca doet niets” aan zijn kwispelen zie je dat hij, Luca dus, er lol in heeft en wel van die aandacht kan genieten!
“Komt maar binnen meneer, morgen is het maandag en gaan we weer poetsen, er zitten nog mensen met hondjes!”.
“Willen joender etwa drinken, ‘k-kere-azo-were!” tenminste zo klonk het toch! De van origine West-Vlamingen zullen nu wellicht hartelijk moeten lachen om mijn poging deze uitspraken fonetisch neer te schrijven! Vergeef mij als het niet helemaal of zelfs helemaal niet klopt!
Dat prachtige West-Vlaamse dialect werd blijkbaar afwisselend gebruikt afhankelijk of de waardin inschatte of we van de streek waren of niet! Van het moment dat ze twee woorden met de alom gekende Limburgse bijklanken herkende zag je een glimlach verschijnen en ging ze over naar het Algemeen Nederlands! “Jullie verstaan dat zeker niet?” probeerde ze lachend.
Wij zeggen dan tegen elkaar “Wij spreken toch netjes ABN, of niet dan!” Vroeger heette dit ABN of, Algemeen beschaafd Nederlands, nu gewoon Algemeen Nederlands dus.
We zijn een beetje naïef te denken dat ons taalgebruik, wel opgevoed als we denken te zijn, onze herkomst niet zal verraden!
Ons taaltje is niet zo plat als dat van Bart Appeltans, je weet wel die van ‘Blind gekocht’, maar toch. De mensen merken blijkbaar toch van bij onze eerste klanken dat we Limburgers zijn!
In een ver verleden heb ik ooit stagegelopen op Spoedeisende hulp in het AZ St.-Jan in Brugge, ik mocht er ook verschillende keren mee op interventie als de hulp van het MUG-team gevraagd werd. Ik kan jullie verzekeren dat dit een hele ervaring was! Eens aangekomen, vooral bij de ietwat oudere mensen, heb ik meermaals de collega’s met vragende blik aangekeken haast smekend voor een vertaling van wat er gezegd werd!
Hoe komt het toch dat mensen in Vlaanderen het West-Vlaams van Filip Kowlier en co zo sexy en speciaal vinden? West-Vlaanderen is de laatste jaren aan een waar charmeoffensief bezig, of zo lijkt het toch!
Ik snap het niet echt! Over ons trage en zangerige Limburgs wordt nogal eens smalend gegniffeld!
Maar goed, we zitten er niet mee, de waardin ook niet, al kon ze een glimlach niet onderdrukken!
“Voor mij een warme choco van Callebaut chocolade, met slagroom alstublieft!” zo stond het vermeld op de menukaart.
“Jij durft,” keek Marleen me haast verwijtend aan, “ik dacht dat jij op je kilo’s ging letten!”
“We hebben goed gewandeld en die calorieën hebben we vast al verbruikt vanmiddag denk ik! Niet?” probeerde ik mijn keuze te vergoelijken!
Wat antwoordde mijn lieve echtgenote tot mijn grote verbazing toen de waardin vroeg: “En u mevrouw?”
“Oh doe mij dan maar hetzelfde! “, zei ze zonder te verpinken! De waardin, die van deze grappige discussie wellicht al meerdere keren getuige was geweest, kon dit wel waarderen!
“Komt goed, ik ga ervoor zorgen, voor mevrouw toch ook met slagroom hè?” grapte ze nog.
Die warme choco zou de afsluiter worden van een mooi weekend aan zee!
We hadden al erg lang een weekend aan zee willen plannen! Er stonden nog een aantal vogelsoorten en landschappen om te fotograferen op onze bucketlist!
We zijn beiden namelijk nogal gebeten door de fotografiemicrobe, voornamelijk vogels, landschappen, vliegtuigen etc. vandaar dingen en soorten en bucket list! Nogal breed dus.
Bij een vorig bezoek aan zee leerden we de Uitkerkse polders kennen, een uitgestrekt natuurgebied van 1400 hectaren beheerd door Natuurpunt.
Verder, en toch niet onbelangrijk, heeft de Europese commissie in heel Europa binnen het Natura 2000 netwerk een aantal waardevolle natuurgebieden afgebakend! De Uitkerkse polders maken deel uit van dit Natura 2000 netwerk. Dankzij de steun van de Vlaamse gemeenschap en het LIFE-natuurfonds van de Europese Unie slaagde men erin de Uitkerkse natuur in ere te herstellen en er het bezoekerscentrum uit te bouwen. De lokale landbouwers werkten er samen met Natuurpunt aan een natuurvriendelijk beheer van de polders, zo staat het alleszins te lezen in de informatiebrochure!
Om weidevogels en ook migrerende vogels te fotograferen zit je dus goed in de Uitkerkse polders. Er zijn enkele prachtige vogelkijkhutten gebouwd midden in de polders, ideaal om zonder de vogels te storen, toch dichtbij te raken. Op deze manier kan je close-up foto’s maken van de diverse soorten eenden, ganzen, steltlopers en zoveel meer, ideaal gewoon.
Dat vogels spotten en fotograferen was voor mij een eerste reden voor een weekendje aan zee. Met Luca, onze border collie ben je in het Zwin niet welkom, begrijpelijk maar tegelijk ook jammer! Het Zwin is “the-place-to-be” voor alles wat watervogels betreft, de vogels die er vast verblijven, standvogels dus, en daarnaast ook een grote groep watervogels die migreert naar het ietwat warmere Knokke Heist!
De vele toeristen die in het zomerseizoen kuieren in het mondaine Knokke hebben voorzekers andere beweegredenen om naar Knokke Heist af te zakken, haha! Ja, toeristen zijn eigenlijk als vogels, die foerageren ook aan de kust, wandelen van terras naar terras! Ja, de mooiste “foerageerplekjes” voor de toeristen in Knokke zijn wat duurder dan elders! Eten uit de welbekende koelbox… dat kan niet in Knokke😂. Dan gaat het bij de vogels in het Zwin er heel wat democratischer en socialer aan toe, maar dat is een andere discussie!
Voor de trekvogels die uit het Hoge en vooral erg koude Noorden komen is de Belgische kust vermoedelijk een hele verademing en welkome rustplaats. Daarbij is het niet onbelangrijk te weten dat het Zwin een getijdengebied is. Tweemaal per dag vloeit het zoute zeewater er binnen via een grote geul. Als het brakke water bij eb weer wegtrekt, blijft er elke keer opnieuw weer een dikke laag slib achter, slib boordevol leven, vol van kleine organismen zoals wormen, slakken, schaaldiertjes en allerhande larven! Het ideale menu en een waar buffet voor de vele foeragerende ganzen, eenden en steltlopers.
Vooral de ooievaars willen we graag zien. Wat het Zwin daarin speciaal maakt is dat je er de mogelijkheid hebt om deze op ooghoogte (lees nesthoogte) te fotograferen en dat is dan meteen een garantie van sprekende en in het oog springende foto’s. De ooievaars uit het Zwin zijn echter al van eind augustus naar het zuiden vertrokken, te laat voor de ooievaars dus. Hoewel, tijdens onze wandeling naast de Damse vaart konden we vanop afstand een achtergebleven exemplaar spotten!
In het Zwin zijn de ooievaars graag geziene gasten. In België en Nederland associëren we de ooievaars met geluk en vruchtbaarheid! Ooievaars werden door de eeuwen heen geassocieerd met het brengen van de baby’s en geluk dus.
In België en Nederland wordt de aanwezigheid van ooievaars meer gezien als een succesverhaal van natuurbescherming, waar het in Spanje eerder als een milieuprobleem wordt ervaren! Foerageren op de vele stortplaatsen in Spanje is voor de ooievaars een makkelijkheidsoplossing, tussen het huisvuil is er makkelijk en veel voedsel te vinden.
Als ze in het Zwin met hun witte verenkleed schitteren, zien ze er op de stortplaatsen in Spanje alles behalve hagelwit uit. Ze zoeken verwoed naar etensresten tussen het vuil en afval, begrijpelijk dat hun verenkleed een vieze geelbruine kleur krijgt.
Een tweede reden voor ons weekendje aan zee had te maken met het werk van Marleen. Ze werd gevraagd door haar diensthoofd om een aantal taken van Nicole over te nemen. Nicole is sedert jaar en dag wetenschappelijk medewerkster van onder meer een aantal artsen van de Pijnkliniek uit Genk. Deze samenwerking behelst onder meer het plaatsen van wetenschappelijke publicaties en studies voor de diverse internationale medische tijdschriften en op specifieke websites denk hierbij aan Pubmed en dergelijke.
Recentelijk werd Nicole geconfronteerd met ernstige gezondheidsproblemen waardoor ze ervoor gekozen had en misschien ook genoodzaakt was om haar activiteiten te stop te zetten.
Marleen die al jaren een goede band opgebouwd had met Nicole wou dit wel overwegen. Tijdens verschillende “zoom ”meetings tussen hen beiden werden een aantal taken uitgebreid en herhaaldelijk besproken en uit de doeken gedaan. De website url’s en paswoorden uitgewisseld, de ins-en-outs van de diverse sites gedeeld!
Een weekendje aan zee zou een ideale gelegenheid zijn om elkaar eens te ontmoeten, had Nicole aangegeven. Ze woonde op nauwelijks een kwartiertje rijden van Wenduine waar we verbleven.
Nicole kreeg op de vrijdag van ons weekendje aan zee haar derde chemo behandeling. Ze zou ons laten weten of ze niet te veel last had van de naweeën en of ze ons zou kunnen ontvangen.
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik wel wat terughoudend was om op bezoek te gaan bij Nicole en haar echtgenoot, terughoudend is niet het juiste woord, voorzichtig gereserveerd is misschien een betere omschrijving.
Het was dan ook Marleen die me zei: “Wat is dat nu! Wij willen hen in de eerste plaats met dit bezoek laten weten dat we het ontzettend jammer vinden dat deze ziekte haar treft en dat we met hen meevoelen! Natuurlijk ga je mee!”
Mijn gereserveerdheid was geheel onterecht overigens zoals achteraf zou blijken! Nicole is een zeer intelligente dame, dat had Marleen me vroeger al gezegd. Ze had een zeer realistische en objectieve kijk op haar toestand. “Behandelen ja, maar niet ten koste van elke prijs!”, vertelde ze openlijk.
Effe terug naar hoe het idee vorm kreeg
De aanloop naar dit weekendje had toch nog wel wat voeten in de aarde!
Het was nog augustus toen ik Marleen herhaalde keren vroeg: “Wanneer gaan we nu eens naar zee? Ik wil de ooievaars nu echt eens gaan fotograferen in het Zwin!”
“Luca mag daar niet binnen dat weet je.” herhaalde Marleen zuchtend. Ja, natuurlijk dat was niet de eerste keer dat ik dat vroeg.
“Laten we dan opnieuw naar de Uitkerkse Polders gaan!” goed wetende dat Marleen het wandelen daar ook erg fijn vond.
“Daar zal toch wel ergens een B&B in de buurt zijn waar honden toegelaten zijn”, probeerde ik haar warm te maken.
Het duurde dan toch nog tot half november voor Marleen een verblijf geboekt had. Ja natuurlijk kan ik dat zelf ook boeken, Marleen werkt nog en heeft echt wel een heel drukke agenda. Verder hebben onze negen kleinkinderen ook de nodige aandacht nodig.
Kortom ook hier is het vaak puzzelen om één en ander in elkaar te passen. En, Marleen beheert de agenda of maak ik me hier weer te makkelijk van af 😊.
Het weekend van 6 tot 8 december zou het worden, kort bij zee en ook dicht bij de Uitkerkse polders! “Vind je dat goed?”, vroeg ze. “Ja, Luca mag daar ook mee”, was ze me voor, wetende dat die vraag zou komen.
Dus werd het B&B Vis-a-vis in Wenduine, waar honden welkom zijn. Vijf minuutjes om naar het strand te wandelen 10 minuutjes, met de auto weliswaar, naar het bezoekerscentrum van Natuurpunt in de Uitkerkse polders.
De donderdagavond voorafgaand aan ons weekend was ze druk in de weer met de koffers te pakken!
“We gaan maar twee dagen, schatteke!”, probeerde ik enige redelijkheid te brengen in de hoeveelheid kleren en schoenen die ze wou meenemen. Uit ervaring heb ik tot in den treure geleerd dat ik me daar best niet mee moei! De keren dat ik iets moest pakken gebeurde het al eens dat we niet al het nodige bij hadden. Denk hierbij aan reserve batterijen voor de camera, of erger nog een memory card voor diezelfde camera etc. Dus ik zwijg best, makkelijkheidshalve.
“Hoe laat wil je morgen vertrekken? Tegen een uur of tien?” om de files te ontlopen dacht ik dat het rond dit tijdstip met een beetje geluk kon meevallen!
Het weekend verslag
Klokslag 10:00 zaten we in de auto, op weg naar zee, via de ring van Antwerpen. Sinds de invoering en het gebruik van Waze kijken we niet eens meer naar de route, Waze ingeschakeld en vooral niet denken dat je het beter weet dan Waze!
En ja hoor, Waze was deze keer ook weer correct en betrouwbaar, 2 u en 10 minuten werd voorspeld, inclusief de 10 minuten vertraging op de Antwerpse ring.
“Hier heeft Tom Waes zijn ongeval gehad!” wees ik naar de ingang van de Kennedy tunnel! Het is toch krom dat die gasten Tom Waes stonden te filmen en zagen dat hij duidelijk een glas te veel op had. In een ideale wereld zou iemand, kon ook een wildvreemde zijn, hem aangesproken hebben met de vraag: ”Kan ik je naar huis brengen Tom? Zo ga je niet kunnen rijden!” In de plaats daarvan stond het filmpje wellicht al online nog voor dat Tom zijn ongeval had. Uiteraard gaan drinken en rijden niet samen, stom maar toch!
“As a rule, people are against each other John, remember that exceptionally you’ll find someone who cares!”; de wijze woorden van een Amerikaanse Rig-manager die mijn teleurstelling zag in het gedrag van sommige mensen offshore.
Een “drilling rig” is een installatie om naar gas en olie te boren op zee. Deze kunnen, drijvend voortgetrokken door sleepboten, naar een nieuwe locatie verplaatst worden. Eens aangekomen op deze nieuwe locatie worden de poten (legs) naar beneden geduwd waardoor het platform zichzelf zo een 20 meter boven water hijst, daarom wordt er in het Engels al eens gesproken over “Jack-up Rigs”. De accommodatie van deze “drilling rigs”, hier in de Noordzee in gebruik, kan zo om en bij de 90 à 100 mensen huisvesten. Aan het hoofd van een dergelijk ‘drilling rig’ staat een rig-manager. Ik ga hier niet verder over uitweiden, hoort misschien ooit thuis in een ander verhaal.
Coppietersstraat 27, moesten we zijn. Eens aangekomen konden we meteen inchecken op het gelijkvloers, warempel een studio met een kleine kitchenette of hoe noemt men dit tegenwoordig? Geen grote luxe, maar netjes en alle noodzakelijke voorzieningen waren aanwezig en zelfs meer!
“Gaan we al effe wandelen? We laten de camera’s best hier hè!” vroeg ik. Het door de wind meegevoerde zand, het zoute water, allemaal geen vrienden van camera’s voornamelijk bestaand uit een aluminium legering.
We liepen met de wind in de rug over het strand richting Blankenberge, waar je ook keek, overal loslopende honden op het strand! Ik ben altijd bang dat Luca, als hij tegen de wind in de opvliegende meeuwen zou achterna zitten, ons roepen niet meer zou horen. Het lawaai van de wind en de tuimelend brekende golven zou ons paniekerig en dwingend geroep overstemmen! Daarom hielden we hem toch maar beter aangelijnd.
Wij schreeuwen of roepen eigenlijk nooit tegen Luca, hij is de braafheid zelve, heeft genoeg aan een half woord om te doen wat je van hem verlangt. Als er al eens een stem verheven wordt is dat omdat de baasjes, wij dus, in paniek zijn! Hondenschool instructeurs die schreeuwen op de honden doen dit meestal om indruk te maken op de baasjes!
Via het duinpad dat in de luwte van de duinen ligt, beschut voor de ergste regen- en windvlagen zouden we terug naar Wenduine wandelen. Net voor de gekende Wrakhout brug sloegen we rechts af terug richting Wenduine. Het Wrakhout is de houten brug over de Blankenbergse steenweg, over de sporen van de kusttram en de fietspaden, alom gekend in de regio!
“Waar kan je hier lekker eten? Waar gaan de lokale mensen hier eten?” hadden we bij aankomst gevraagd aan onze gastheer van de B&B.
In de tijd dat ik nog veel repatriëringen deed voor de diverse verzekeringsmaatschappijen sprak ik gewoonlijk een collega-ambulancier of politieagent aan. Zij konden je altijd wel de weg wijzen naar een goed restaurantje waar de lokale bevolking ging eten. Die bevonden zich meestal niet in het stadscentrum of op een promenade van één of andere toeristische kuststad. Geleerd door scha en schande zullen we maar zeggen, ja uit zijn eigen fouten leert men het best.
Meer en meer merk ik dat wij onze keuze voor een bepaald restaurantje laten bepalen aan de hand van de drukte die er heerst, zeker buiten het seizoen. In de zin van; als de lokale bevolking hier in groten getale komt eten, buiten het toeristisch hoogseizoen, dan moet het wel goed zijn. Oh ja, een misschien belachelijk klinkend aspect voor de beoordeling van een restaurant, en lach nu niet, is de staat van de toiletten! Vreemd zal je denken, wat heeft dat met het eten te maken? Logisch volgens mij als je erover nadenkt toch!
De Sifon uit Damme is voor ons een prachtig voorbeeld van een prachtig en degelijk restaurant! Zo een 25 jaar geleden waren we er voor het eerst! Je werd door de zaal verantwoordelijke naar je plaats begeleid, lange gemeenschappelijke tafels, gewoon aanschuiven naast de andere gasten! In die tijd viel het grote aantal mensen op dat voor de bediening instond in de zaal! Het was een komen en gaan van keurig in het wit geklede jonge dames, de heren een strak donkerblauw pak. Later leerde ik dat het studenten van Spermalie waren, de alom bekende en gerenommeerde hotel-en tourismeschool uit Brugge. De Sifon werd door de studenten vaak als eerste keuze stageplaats opgegeven. Er heerste een ontspannen en vrolijke sfeer dat was duidelijk te merken! Ze hadden het er wel naar de zin. Onze passage daar is ons altijd bij gebleven!
Nu moet ik misschien toch wel opmerken dat eens ik een positieve indruk heb van een restaurant dat enkel de positieve dingen me bij blijven. De Sifon is misschien wel in niets meer te vergelijken met het restaurant van weleer waar ik nu nog steeds zo positief over dacht! Nu zagen we uiteraard hetzelfde gebouw, de stoelen op de tafels, de parking leeg ! Kortom het zag er gesloten en verlaten uit… jammer. We zouden zeker binnengegaan zijn.
Een kleine anekdote misschien van onze eerste ervaring in de Sifon is dat ze destijds geen betaalkaarten aanvaardden. Op het moment dat de gastvrouw (zaalverantwoordelijke eigenlijk), met de rekening aan onze tafel stond haalde ik mijn bankkaart tevoorschijn.
Tot mijn grote verbazing vertelde ze, ja ik dacht zelfs een glimp van een glimlach te zien in haar ogen,:” we aanvaarden hier enkel cash meneer!”
“Afwassen dan maar zeker?” wou ik me grappig herpakken. Bij de ingang zie je vaak stickers van de kaarten die ze ter betaling aanvaarden, dat er hier in de Sifon geen stickers bij de ingang op het raam hingen hadden we uiteraard niet gezien!
Neen hoor: “voor de afwas, daar hebben we volk voor meneer!” grapte ze met haar hoofd wijzend in de richting van de vele serveersters die af en aan liepen met borden!
Zag ze nu dat ik toch wel wat bleekjes werd… “Geen nood meneer, dit gebeurt hier wel vaker hoor, je kan in het centrum bij het stadhuis pinnen. Laat de identiteitskaart van één van jullie beiden hier.” Ze waren duidelijk en uiteraard niet aan hun proefstuk toe.
Op het toeristisch kaartje van Wenduine had onze gastheer enkele restaurantjes aangeduid. Na onze strandwandeling, teruglopend naar onze thuis voor een weekendje, vonden we brasserie de Markt er wel gezellig uitzien. Het zat er op het late middaguur nog aangenaam vol, we konden voor zeven uur die vrijdagavond nog wel reserveren. “Oh ja, geen probleem, de hond kan meekomen!” wees de uitbater naar onze kwispelende Luca.
We hebben er echt lekker gegeten die avond, geen haute cuisine maar toch erg smakelijk. Hier was de bediening oprecht attent en geïnteresseerd, ook Luca kon rekenen op de nodige aandacht. Aandoenlijk als onze Luca is, trok hij ieders aandacht; één voor één kwamen ze langs om hem te aaien. “Hij heeft het nog altijd onze Luca!” doelend op zijn hoog knuffelgehalte!
Door de, naar Belgische normen, lange autorit gecombineerd met mijn ietwat ontregeld slaapritme en niet te vergeten het rozige gevoel na de strandwandeling waren we blij dat we vrij vroeg in bed lagen! De naar ons gevoel te zachte matras zorgde de volgende ochtend voor stramme spieren en ruggen. Heeft zeker te maken met de erg harde matras waarop we thuis slapen!
“Jullie ontbijt zal elke morgen tegen halfnegen aan de deur staan!” had onze gastheer ons verzekerd. “Koffie of thee?” vroeg hij voor alle zekerheid.
“Koffie graag!” zeiden wij beiden gelijk, onmiddellijk gevolgd door een lach om dit in koor te antwoorden.
Na een lekker ontbijt gingen we op pad richting de Uitkerkse Polders dus. “Het bezoekerscentrum van Natuurpunt gaat pas tegen twee uur vanmiddag open”, wist Marleen. Ze had de website van Natuurpunt Uitkerke erbij genomen. We zouden gaan wandelen, al snel merkten we dat het wel erg koud was! De regen en de harde wind maakte dat de gevoelstemperatuur nog veel lager was dan de reële temperatuur die hooguit 5°C bedroeg.
Vanuit de wagen dan maar. De auto werd nu gebruikt als rijdende fotohut! Ik weet het, dit gedrag valt niet te rijmen met natuur- en milieuvriendelijk! Zie het maar gewoon als “van-de-nood-een-deugd-maken”….
Vanuit de wagen slaagden we er toch in een vluchtje wulpen te volgen, landend in het grasland op nog geen tien meter bij ons vandaan! Een buizerd zat evenwichtsoefeningen uithalend heen en weer te wiegen op de hoogste tak van een solitaire boom in de polders. De uitgesproken plaats voor deze buizerd om zo alles en iedereen in het oog te houden! Uitkijkend naar een lekker maal, mocht er een vogel of nietsvermoedende muis te verschalken zijn. Ook wij werden in ’t oog gehouden, met het stormachtige weer en elk aan één kant van de afsluiting leek het wel alsof de buizerd wist dat we niet zouden uitstappen. Hier in de polders zagen we dezelfde afsluitingen die we in Limburg bij schapenhouders zien. Vrij hoge draadafsluitingen gecombineerd met op verschillende niveaus schrikdraden! De bordjes her en der waarschuwden voor de spanning die op de schrikdraden zat, achteraf leerden we dat het hier niet een bescherming tegen de wolf betrof zoals dit in Limburg wel het geval is. Er zijn grote gebieden in de polders voorzien van afsluitingen ter bescherming van de jongen van ganzen, eenden, meeuwen en steltlopers. De vossen in dit gebied zouden deze jongen maar ook de eieren een erg aantrekkelijke en makkelijke maaltijd vinden!
In de namiddag hadden we afgesproken bij Nicole, ze had ’s morgens laten weten dat ze geen klachten had na de chemo van gisteren! “Ja, Luca mag meekomen, geen probleem we hebben zelf ook een hondje in huis rondlopen!”
De storm zou nu op zijn hoogtepunt zijn, je kon goed merken dat onze auto gevoelig reageerde op de felle rukwinden. Zeker als je de open poldervlaktes passeerde.
Bij de voordeur brandde het buitenlicht, het huisnummer was hierdoor goed te herkennen, 133, “Hier zal het zijn denk ik”
Voor we goed en wel uit de wagen waren ging de voordeur al open! Nicole en haar echtgenoot Marc kwamen ons tegemoet! Ook haar hondje was van de partij, luid blaffend op Luca die zijn pels schuddend voor ons uit liep!
Mijn gereserveerdheid was, zoals ik al zei, nergens voor nodig! Nicole en Marc hadden ons hartelijk ontvangen. Marc en Nicole praatten openlijk over haar toestand, de verwachtingen, haar behandeling en haar reserves hiervoor.
“Behandelen ja maar niet ten koste van alles, niet tegen elke prijs!”, was ze erg beslist.
Nicole en Marleen trokken naar boven, naar een slaapkamer die ingericht was als haar bureel. Zij verdiepten zich daar in de te gebruiken software om de teksten, posters en studies te bewerken voordat deze gepubliceerd konden worden.
Beneden vonden Marc en ik al snel voldoende gespreksstof in onze gemeenschappelijke hobby. Hij had aan de Brugse kunstacademie fotografie gevolgd. Verschillende van zijn werken hingen trouwens in de woonkamer en aangebouwde veranda.
Binnen in huis kon je aan niets merken dat er een flinke storm woedde, enkel het heen en weer zwiepen van de bomen in de tuin en uiteraard de regen die als een mist voorbijvloog. Als je het naar de zin hebt vliegt de tijd zeker!
Het was Marleen die zei, “we hebben gereserveerd tegen halfzeven in Wenduine! Nog effe opfrissen en we willen jullie ook toch niet tot last zijn.”
Nicole stelde ons gerust dat we echt niet tot last waren.
We hadden ook voor de zaterdagavond gereserveerd in brasserie de Markt in Wenduine. Deze eetgelegenheid was ons goed bevallen, op wandelafstand van onze verblijfplaats, lekker eten, vriendelijke bediening! Kortom we gingen daar opnieuw eten die zaterdagavond.
Niet zonder Nicole en Marc thuis in Limburg uit te nodigen namen we afscheid.
We stonden beiden versteld van de opmerkelijke realiteitszin waarmee Nicole over haar ziekte sprak.
“Ik weet niet hoe ik hiermee om zou gaan” uiteraard ze heeft dit nieuws nu al enkele maanden geleden gekregen! Maakt het niet minder aangrijpend natuurlijk, met dergelijk nieuws staat je leven on hold hè!
De gedachte aan haar ziekte hield ons toch wel bezig die avond!
Zondagochtend. “Het zit er alweer bijna op hè!” Ja we mogen onze spullen alweer inpakken! Na ons ontbijtje konden we via het terrasraam makkelijk bij onze auto! Dat scheelde alweer aan sleuren van de zware bepakte reistas.
Nu ging het opnieuw richting de Uitkerkse polder.
“Meteen maar naar het bezoekerscentrum van Natuurpunt” vroeg ik, terwijl ik Marleen aankeek.
“Ja is goed, laten we gaan kijken of de koffie daar lekkerder is!” Marleen vond de koffie van het ontbijt niet heel lekker! De reden hiervoor was niet de koffie van onze B&B maar eerder te zoeken in het feit dat we thuis erg sterke koffiezetten, Maes koffie is ons merk gewoonlijk, hoewel dat ook al eens durft te variëren! Alles wat dan een minder volle en intense smaak heeft wordt dan al snel niet lekker gevonden!
De Uitkerkse Polders waren adembenemend ook met dit ruige weer. Langs de weg wuifde het riet aan beide kanten heen en weer in de nu nog steeds forse wind! Weliswaar niet meer zo fel als de dag voordien, op het hoogtepunt van de storm. In de weides en graslanden lagen kleine ondiepe vijvers waar steltlopers, ganzen en eenden zich heerlijk thuis voelden! Al snel zagen we grauwe ganzen, de kleinere kolganzen, Canadese ganzen, smienten, wulpen en koereigers. Door de sterke wind en de weinige wandelaars, fietsers en fotografen, bleven de vogels dicht bij de weg. Vaak verscholen ze zich achter de rietkraag, beschermd tegen de wind. Voor ons makkelijker om ze haast beeldvullend in onze zoeker te krijgen!
En ja, de koffie was er lekker, werd ook gezet met een Jura, verse bonen espressoapparaat. Of het nu toeval is weet ik niet maar de aanwezige vrijwilligers van het bezoekerscentrum kwamen ons bekend voor! Een warme ontvangst was het daar, twee gulle en enthousiaste vrijwilligers vertelden honderduit over het centrum dat dit jaar zijn 40-jarig jubileum vierde! Niet zonder fierheid vertelden ze over de 40.000 bezoekers die jaarlijks het centrum bezochten en of we de ransuilen al gezien hadden!
Warempel aan de achterdeur haast kon je twee prachtige ransuilen zien zitten, wat verdoken tussen de takken! Konden we de ransuilen ook al weer bijschrijven op ons lijstje. Op nog geen vijf meter afstand konden we deze twee prachtvogels fotograferen.
Die takjes die het vrije zicht een beetje belemmerden, zouden we gemakkelijk met Photoshop kunnen weghalen. Met enkele specifieke tools kun je storende elementen verwijderen en de achtergrond mooi opvullen. Een kwestie van een paar klikken, en het beeld is weer helemaal strak.
Een stoere ietwat oudere man had de forse wind al fietsend weten te bedwingen. Hij bleek een trouwe Club Brugge-fan te zijn, zijn jasje met emblemen van Club liet hierover weinig twijfel bestaan! Hij vertelde honderd uit over zijn leven en hoe hij in Blankenberge beland was. Al snel was onze herkomst verraden, en of wij misschien ook voetbalfans waren? KRC Genk supporters misschien! Inderdaad KRC was onze club, niet dat we zo fanatieke supporters zijn, maar nu op dit moment, in gesprek met de Brugge-fan uiteraard wel. Toch wel mooi als je hoort hoe deze prille tachtiger, want dat was hij wel denk ik, opging in de titelstrijd van de Belgische eersteklasser! Uiteraard Club zou kampioen worden…
Onze tweede kop koffie was op en voor ons werd het stilaan tijd om richting Damme te trekken, dat lag al enigszins op de route om naar huis. We namen nog even afscheid van de Natuurpunt vrijwilligers en groetten ook onze Club Brugge-fan. “Bedankt voor de leuke babbel, jammer dat je een Brugge-fan bent maar verder ben je wel een fijne kerel!” namen we lachend afscheid!
Op naar Damme dus. Waze gidste ons door de polders via de kortste route naar Damme. We hadden van de vrijwilligers van Natuurpunt van de Uitkerkse polders vernomen dat in Damme ook een prachtige bewegwijzerde wandeling uitgestippeld was, de Damse vaart-wandeling. De Pulse, het bezoekerscentrum van de Brugse polders/ Damme zou gesloten zijn vanwege verbouwingen.
Twaalf km wandelen, door de polders, het was droog en de wind was al wel wat afgenomen. Het werd een prachtige wandeling die ons ook zoals eerder al verteld langs de Sifon voerde en het prachtige kasteeltje van Oostkerke. De eerste bouwwerken van dit kasteel dateren van rond de 10de eeuw! Later in de 14de eeuw werd het een met grachten omwald kasteel. De geschiedenis leert ons dat het verschillende keren vernield en geplunderd werd, door storm, tijdens beide oorlogen. Telkens werd het echter in ere hersteld, de laatste herstelling en renovatie dateert uit de jaren 50 van vorige eeuw. Het is nog steeds in bezit van en bewoond door baron Van Der Elst. De prachtige tuinen ontworpen door de bekende Nederlandse tuinarchitecte Mien Ruys zijn op aanvraag en met gids te bezoeken. Zeker de moeite waard om eens te doen bij ons volgend bezoek aan deze streek.
Het was een wandeling, deels langs de majestueuze vaart geflankeerd door links en rechts statige populieren, krom gedwongen door de wel altijd aanwezige zuidwestenwind!
Damme, ooit een middeleeuwse bloeiende havenstad, nu vooral bekend als een toeristische trekpleister, om zijn gezelligheid en natuurlijk om te wandelen in het prachtige polderlandschap. Wat te denken van zijn status als Vlaams boekendorp. Het dorp waar het verhaal en de saga van Tijl Uilenspiegel zich afspeelde! De Damse Vaart is eigenlijk het Napoleonkanaal. Deze liet het kanaal bouwen als verbinding tussen Brugge en Breskens. Het keizerschap van Napoleon kwam in 1814 bij de slag om Waterloo tot zijn einde en daarmee ook de kanaalwerken! De Damse vaart heeft eigenlijk nooit enige economische rol gespeeld, nu is het vooral een fotogenieke trekpleister. Op de Damse Vaart kan je dagelijks aan boord van “de Lamme Goedzak”, de prachtige onlangs gerestaureerde rivierboot, heen en weer varen tussen Damme en Brugge. De naam “de Lamme Goedzak” verwijst naar de vriend van Tijl Uilenspiegel uit de roman van Charles De Coster.
We hadden het al over de Sifon, het restaurant! Blijkbaar verwijst de term “Sifon” naar de afwateringskanalen van de Leie, het Leopoldkanaal en het Schipdonkkanaal, in de volksmond de blinker en de stinker genoemd. Deze kanalen glijden onder de Damse Vaart door via een Sifon. Het Schipdonkkanaal kreeg zijn naam van Stinker vanwege het roten van het vlas in de Leiestreek.
Via een onverharde weg, langs akkers, weiden, knotwilgen en grachten gaat het richting Oostkerke, je waant je werkelijk terug in de tijd van Tijl & Nele en Lamme Goedzak. Het prachtige kasteel en molen van Oostkerke. De witgeschilderde geveltjes van de huisjes in het dorpscentrum.
Vanaf Oostkerke is het nog maar een korte wandeling naar het Middeleeuwse Damme, met zijn middeleeuws stadhuis en het standbeeld van Jacob van Maerlant. Van Maerlant, een middeleeuws dichter schrijver en vertaler! De belangrijkste en meest bekende eyecatcher van Damme naast de Vaart is wellicht de indrukwekkende 13de-eeuwse Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk met afgeplatte toren. Beter gezegd misschien die kerk waar de toren ontbreekt!
Als je de metalen brug overloopt richting het centrum zie je onmiddellijk aan de rechterkant, het hoekpand, de Soetkin, waar we dus ook met vuile schoenen en Luca met modder besmeurde pootjes welkom waren.
“Geeft niet meneer, kom maar binnen!” wenkte de uitbaatster van de Soetkin ons naar binnen! De Soetkin is een prachtige brasserie direct rechts als je Damme binnenwandelt!
“Ja maar onze wandelschoenen en Luca dan… ” wees ik meet één hand de deur openhoudend naar Marleen die met Luca buiten stond te wachten.
Op de terugweg naar huis hebben we ons weekendje nog eens overlopen! Van het wandelen op het strand van Wenduine, het lekkere eten in de brasserie ‘de Markt’, de plezierige ontvangst in het ontmoetingscentrum in de Uitkerkse Polders, de warme ontvangst en deugddoend gesprek bij Nicole en Mark, het fotograferen van de verschillende vogelsoorten, de prachtige wandeling door de polders in Damme, de ontvangst door de waardin van de Soetkin! En niet te vergeten de lekkere warme chocomelk van Callebaut chocolade met slagroom, zoals het te lezen stond op de menukaart!
De foto’s blijven de herinneringen aan een prachtig en deugddoend weekendje!